Nasze miasto, gmina, osiedle i wioska

.





Teraz wszystko zaczęło być dla mnie wlokącą się litanią dni, nieznośnych i podobnych w swojej brzydocie dni, identycznie  wypełnionych wojskową musztrą.



.
Dni dalej były duszne i upalne, a noce zimne i mokre, jak owej zimy na sublokatorce, po ucieczce z seminarium i przed porwaniem do wojska.
Po domowym jedzeniu, chociaż nie jadłem specjałów, bo  byliśmy biedni , tutaj na widok zastawionych stołów przenika  mnie obrzydzenie i mdłości podchodzą aż do gardła , jakbym się objadł zepsutymi jajami.



.
Stołówka jak potężna obora  ze ściekami na środku betonowej posadzki. Zamiast stołów potężne płyty drewniane oparte na drwalskich krzyżach, pokryte zawsze tłustą ceratą.  Do takiego stołu, według instrukcji powinno siadać szesnastu żołnierzy, ale z braku miejsca zmieści się i trzydziestu.  Dobrze, że nie ma krzeseł, tylko ławy, inaczej połowa elewów musiałaby stać.
.
O jedzeniu lepiej dużo  nie mówić. Wystarczy powiedzieć, że jest gotowane przez żołnierzy. Resztę można sobie wyobrazić. Nikt tutaj nie patrzy na jedzenie - za dużo by zobaczył. Czasami podadzą coś dobrego, np. rosół w wołowego. Wtedy jesteśmy pewni, że oprócz kilku nitek makaronu i jednego tłustego oka - nic nie ma. Są szczęśliwcy, którym trafi się kawałek kości lub poszarpana marchewka, o dziwo - czysta.



.
Po każdym posiłku dobrze jest wymyć sobie dokładnie ręce. Cynowe miski są tak "doskonale" wymyte, że przy jedzeniu trzeba uważać, żeby czasami nie zeskrobać z nich wczorajszego obiadu.
Nie znam słów na określenie tego, co podają do jedzenia i w jakich to robią warunkach higienicznych.
Najmniejszy kawałek mięsa, po  ugotowaniu - zanim trafi do gęby żołnierza, jest w podziwu godny sposób, wypaćkany przez przynajmniej dziesięć rąk.
.

Środowisko wojskowych, to bardzo specyficzny, do niczego niepodobny świat. Zimno, głód, deszcz, pragnienie, estetyka, sztuka, czyste ręce -  istnieją tylko u cywilów. Żołnierz je lekceważy. Jeżeli istnieją, to tylko po to, by je lekceważyć.




.
W mojej kompanii, która od samego początku  śpi się  w namiotach (w  tegorocznym upalnym lecie, w dzień nie da się do nich wejść ). Mamy jedną wspólną latrynę pod uschłymi drzewami. To jeden wielki dół , nad którym postawiono drewnianą szopę z otworami w podłodze.    Po każdym powrocie ze stołówki, pierwsze kroki  kierujemy   do latryny . Tam spuściwszy gacie , wojsko siada w kucki i głośno stękając i pierdząc opróżnia kiszki z twardego jak podeszwa mięsa wołowego, którym nas karmią, jak dzikie zwierzęta w cyrku.


#

.
#



We  wrześniu telefon od mojej mamy.  Powiedziała mi, że Beata nie żyje. Lekarze leczyli ją na galopującą białaczkę, a  to była czarna ospa. Jej brat też zachorował, ale wyzdrowiał. Oboje zarazili się od matki, która pracowała w szpitalu jako salowa. Prawie 10 milionów ludzi zostało zaszczepionych przeciwko ospie, zmarło tylko siedem - 4  pielęgniarki i 3 pacjentów. Dla niej to było tylko siedem. A dla mnie była aż jedna , jedyna. Dla mojej matki ważniejsze było to, że w tym roku nie mogła wziąć udziału w pielgrzymce na Jasną Górę, bo był zakaz. Kilka dni, po tym telefonie  władze uznały , że epidemia wygasła i wszystkie blokady zniesiono.




.

Wszystkie blokady świata złożono w moim sercu. Brzydota, smród, przemoc, kłamstwa, izolacja, musztra, latryna, okopy, karabiny, samoloty bojowe i ... śmierć Beaty.
Kochanie nie wiem, gdzie teraz jesteś, ale wiem, kim jesteś. Odeszłaś  bez pożegnania, ale  byłaś ze mną i przy mnie.  Chociaż teraz milczysz, masz ze mną bliski kontakt, szczerze rozmawiasz ze mną, a ja z tobą i samym sobą. Rozmawiam z tobą, bo jesteś obecna w moim wspomnieniu. Dni moje i noce moje przesuwają się teraz jak różaniec białych i czarnych paciorków, które nawet siedząc w latrynie,   odmawiam monotonnie, bez końca i bez sensu.



.
Latryna w wojsku ma duże otwory i można wpaść do środka, ale dla nas to jest najbezpieczniejsze miejsce na ziemi. Po wciągnięciu gaci, dwa kroki dalej, znów  jesteśmy w piekle.





#